Σπουδαίο γεγονός για το χωριό αποτελεί η Γερμανική Κατοχή και η εγκατάσταση γερμανικής φρουράς στο Σ.Σ.Αγγειών, 2,5 χιλιόμετρα από την Καΐτσα.
Τον Γενάρη του 1943 ένα τμήμα Γερμανών αποβιβάστηκε από το τρένο και κατευθύνθηκε προς την Καΐτσα για έρευνες. Στο δρόμο συνάντησαν τον σιδ/κό υπάλληλο Ευάγγ. Βαρβατάκη και τον σκότωσαν.
Λίγο αργότερα, την 1.3.1943, ένα τμήμα του ΕΛΑΣ με αρχηγούς τον Περικλή Χουλιάρα, τον Νάκο Μπελή και τον ταγματάρχη Κωστόπουλο, ανατίναξαν κατόπιν διαταγής του Αρχηγείου Δομοκού την στρατηγικής σημασίας γέφυρα στη θέση Πέντε Μύλια. Την άλλη μέρα οι Γερμανοί βομβάρδισαν το χωριό για αντίποινα με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο Δημ. Παπακωνσταντίνου και να τραυματιστούν μερικοί άλλοι. Δεν έγινε μεγαλύτερη ζημιά, γιατί οι περισσότεροι είχαν καταφύγει στη γύρω δασωμένη περιοχή.
Σε νεότερη εκκαθαριστική επιχείρηση, που έκαναν οι Γερμανοί στο χωριό, πιάσανε 10 Καϊτσιώτες για ομήρους και κάψανε 250 και πλέον σπίτια. Οι χωριανοί έβλεπαν από μακριά τα σπίτια τους να καίγονται και ράγιζε η καρδιά τους. Μετά από λίγες ημέρες, που κατέβηκαν στο χωριό, τα βρήκαν όλα καμένα και τον τυφλό Θανάση Δέρη κρεμασμένο στο καμπαναριό της εκκλησίας.
Στις 11 Ιουνίου του 1943 διάφοροι Καϊτσιώτες συνεργάστηκαν με τον ΕΛΑΣ και άλλους σαμποτέρ για την ανατίναξη της αμαξοστοιχίας στη σήραγγα του Κούρνουβου, και στις 11.7.1943 ανατίναξαν τη γέφυρα στο Δερελί και πυρπόλησαν μία αμαξοστοιχία με πυρομαχικά, Ιταλούς και 50 Έλληνες (βλ.ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 6.6.43). Οι Ιταλοί σε εκδίκηση σκότωσαν 106 'Ελληνες στη Λάρισα.
Ο ΕΛΑΣ μετά από κάποιο διάστημα κατέλαβε το Σιδ.Σταθμό, αιχμαλώτισε τέσσερις Γερμανούς : 1) τον ανθυπολοχαγό Otto, 2) το λοχία Όσκαρ, 3) τον Ρούντολφ και 4) τον Μισέλ (οι οποίοι αργότερα τουφεκίστηκαν) και έκοψε και τη σιδ.γραμμή προς τα Πέντε Μύλια.
Στις 6 Οκτωβρίου 1943 (6.10.43) μια δύναμη ΕΣ-ΕΣ από 40 περίπου άνδρες κατέφθασαν με μαύρες λιμουζίνες την ώρα που οι κάτοικοι ήταν στις δουλειές τους και με πολυβόλα σκότωσαν έξι άτομα, που δεν πρόλαβαν να κρυφτούν. Αυτοί ήταν : 1) Γεώργιος Ιω. Πέτρου, 17 ετών, που βαριά τραυματισμένος φώναξε «έχε γεια κόσμε…», 2) Αθανάσιος Αντ. Κούτσικας, 3) Γεώργιος Κ.Καραίσκος (Βούκας), 4) Αθανάσιος Κ.Οικονόμου (Παπαδονάσιος), 5) Βασίλειος Μιχαήλ (Κοκκινογιάννης) και 6) Κων/νος Σανίδας.
Καθ' όλο αυτό το διάστημα μέχρι της αποχωρήσεως των Γερμανών, οι Καϊτσιώτες ζούσανε στα βουνά, στα λεγόμενα Κονάκια, φθάνοντας μέχρι Πάπα και Ρεντίνα για εξεύρεση τροφής.
Μετά την αποχώρηση των Γερμανών
Μετά την αποχώρηση των Γερμανών επακολούθησαν τα δεινά του επάρατου εμφυλίου, οι συνέπειες της συνθήκης της Βάρκιζας, η επιδρομή παρακρατικών στο χωριό, οι δίκες και οι θάνατοι χωριανών μας όλων των πολιτικών αποχρώσεων και η διάλυση του χωριού κατά το 1949.
Τα καταστρεπτικά αποτελέσματα ενός εμφυλίου τα γνώριζε ανέκαθεν η εκκλησία, γι' αυτό και δέεται προς αποφυγή «λιμού, λοιμού… εμφυλίου πολέμου».
Το 1951 μετά τη λήξη του εμφυλίου οι Καϊτσιώτες επέστρεψαν στο κατεστραμμένο χωριό και άρχισαν ένα δύσκολο αγώνα για την ανόρθωσή του.
Στα 1962 έγινε ο αναδασμός, στα 1969 η ηλεκτροδότηση και η υδροδότηση που συνεχώς βελτιώνεται. 'Εφθασε έτσι το χωριό σε σημαντική ακμή. Τριάντα τρακτέρ, πλήρη, καλλιεργούν την έκταση των 8.300 στρεμμάτων, που τα περισσότερα ποτίζονται από τα 25 περίπου αρτεσιανά. Η δασική έκταση των 35.000 στρεμμάτων χρησιμοποιείται προς ξύλευση και βοσκή των 2.200 αιγοπροβάτων, που απέμειναν.
Μια μεγάλη θλίψη, που κατέχει τους Καϊτσιώτες προέρχεται από το γεγονός της κλοπής από ασυνείδητους αρχαιοκάπηλους των αρχαιολογικών θησαυρών του χωριού, της επιτύμβιας στήλης του Ευτύχου από τη βρύση «Κατούρο» και των λειψάνων του Αγίου Πολυκάρπου και άλλων αξιόλογων στοιχείων, καθώς και οι αδιάκοπες παράνομες ανασκαφές, που συνεχίζονται δυστυχώς χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς να τους εμποδίσει.
Απόσπασμα από τη μελέτη του κ. Δημητρίου Γ. Κουτρούμπα (Διδάκτορα Ιστορίας, Γεν. Επιθεωρητή Μ.Ε.).
Το 1992 στον 5ο τόμο της εκδόσεως «ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΔΟΜΟΚΟΥ».
